Na początku dyskusji pomocnik eksperymentatora nieśmiało wspominał przez interkom, że cierpi na epilepsję i że życie w wielkim mieście zdaje się sprzyjać częstszym napadom choroby. W ten sposób przygotowywał grunt pod odgłosy, które chwilę później miały się rozlec: krztuszenia się, sapania, wołania... a potem kompletna cisza. Którzy badani byli najbardziej skłonni nieść pomoc w krytycznym momencie? Ci, którzy sądzili, że są jedynymi świadkami zdarzenia. Lecz ich gotowość niesienia pomocy słabła, gdy myśleli, że jest ich więcej. Ponad jedna trzecia badanych nie zareagowała na wypadek, gdy sądziła, że w pobliżu jest kilka innych osób, które się tym zajmą.
Badani, którzy nie pospieszyli na pomoc, mylnie zinterpretowali powagę wypadku nie dlatego, że otrzymali dezorientujące wskazówki od innych. Nie można było zobaczyć wyrazu twarzy ani innych wskazówek. Zamiast tego dał o sobie znać efekt liczebności, w wyniku którego odpowiedzialność za podjęcie działania została rozłożona na większą liczbę osób. Podjęcie jak ludzie w dużej grupie czują się mniej odpowiedzialni za karygodne postępki, tak samo czują się mniej odpowiedzialki za niesienie pomocy innym osobom.