Zadziwiające, o czym człowiek myśli, kiedy nie ma czasu na myślenie. Ja myślałem o żonie i dzieciach, ale tylko przelotnie. To nie było tak, jak się czasem mówi, że człowiekowi staje przed oczami całe jego życie. Myślałem o pracy, o tym, jak niewiele brakowało, żebym został zastępcą dowódcy rejonu operacyjnego. Myślałem o bajglach, które zostawiłem na stole w kuchni w jednostce. Myślałem o tym, jak to strażacy zawsze mówią do siebie nawzajem: "Do zobaczenia przy tym wielkim" albo "Spotkamy się wszyscy przy tym wielkim". Nie wiem, skąd się to powiedzenie wzięło, i nie pamiętam, kiedy usłyszałem je po raz pierwszy, ale to był jeden z naszych skrótów; znaczył: Nieważne, jaki wielki jest ten pożar, trafi się nam inny, jeszcze większy. Damy sobie radę z tym i z tamtym także sobie poradzimy. Zawsze powtarzałem te słowa, gdy mieliśmy do czynienia z groźnym pożarem, i zawsze słyszałem je w odpowiedzi. Teraz myślałem, że już nigdy więcej ich nie wypowiem ani nie usłyszę, bo nigdy już nie trafi się nam pożar równie wielki jak ten. To był ten wielki pożar, o którym zawsze mówiliśmy, i gdybym nie wiedział tego już wcześniej - zanim nadeszła chwila grozy, od której krew krzepła w żyłach - ten straszliwy huk w pełni by mi to uświadomił. Starałem się jakoś ogarnąć sytuację, bo sadziłem, że jeżeli zrozumiem, co się dzieje, zdołam się na to jakoś przygotować. Myśli pojawiały się w moim mózgu jedna po drugiej i zarazem wszystkie naraz jak błyskawice - każda w pełni ukształtowana, jakby na to wszystko było dość czasu, chociaż w gruncie rzeczy nie było czasu na nic.