Po trzech latach spędzonych w więzieniu Cień ma wyjść na wolność. Ale w miarę jak do końca odsiadki pozostają tygodnie, godziny, minuty, sekundy, czuje narastający niepokój. Na dwa dni przed zakończeniem wyroku, jego żona, Laura, ginie wypadku samochodowym w tajemniczych okolicznościach - wszystko wskazuje na zdradę małżeńską. Oszołomiony Cień powraca do domu, gdzie spotyka tajemniczego Pana Środę, twierdzącego, iż jest uchodźcą wojennym, byłym bogiem i królem Ameryki. Razem wyruszają oni w niesamowitą podróż przez Stany, rozwiązując zagadkę morderstw, które co zimę są dokonywane w małym amerykańskim miasteczku. Jednak podąża za nimi ktoś, z kim Cień musi zawrzeć pokój...

W swojej niepokojącej, wciągającej i bardzo osobliwej powieści Neil Gaiman wyrusza w podróż w poszukiwaniu duszy Ameryki.

"»Amerykańscy bogowie« to opowieść przejmująca, chwilami straszna, chwilami magiczna, głęboka, mądra, szlachetna i bogata - prawdziwe dzieło mistrza".
Peter Straub

"Oryginalna, wciągająca i niezwykle pomysłowa pikarejska podróż po Ameryce, w której podróżni są dziwniejsi nawet od najdziwniejszych atrakcji turystycznych".
George R.R. Martin

"»Amerykańscy bogowie« to prawdziwy cud. Gaiman opowiada w nich całkowicie nieprawdopodobną historię, historię iście mityczną w sposób przejmujący i wiarygodny. To bardzo ważna książka. Pablo Neruda powiedział coś podobnego o innej klasycznej powieści: nie przeczytać jej, to jak nigdy nie skosztować pomarańczy".
Jonathan Carroll

"Oto współczesne magiczne »Przygody Hucka«... na każdej stronie kryją się nowe niespodzianki, a przecież czytając wierzymy w każde słowo. Będziecie siedzieć nad nią do rana i żałować, że już się skończyła".
Tim Powers

"Neil Gaiman, autor o niezwykłych zdolnościach i niewyczerpanej fantazji, od dawna był narodowym skarbem Anglików. Teraz stał się także skarbem amerykańskim".
William Gibson

A, tak. Era informacji.(...) Nie, żeby oczywiście kiedykolwiek istniała inna era. Informacja i wiedza: oto dwie waluty, które nigdy nie wyjdą z mody.

[Ameryka] to jedyny kraj na świecie, który martwi się o to, czym jest.(...) Inne dokładnie wiedzą, na czym stoją. Nikt nie musi szukać serca Norwegii albo duszy Mozambiku. Wiedzą, czym są.

Była sobie dziewczyna i jej wuj sprzedał ją w niewolę – starannie wykaligrafował pan Ibis. Oto opowieść, reszta to szczegóły.

Pomyślmy. Dziś mamy środę, a że to mój dzień, nazywaj mnie Wednesday, panem Wednesday. Choć, zważywszy na pogodę, równie dobrze mógłbym nazywać się Thursday.

– W porządku – rzekł. – A zatem pokazała się tu twoja martwa żona. Boisz się?
– Odrobinę.
– Bardzo mądrze. Martwi zawsze doprowadzają mnie do szału.

Wy, ludzie, mówicie o życiu i śmierci, jakby to były rzeczy wzajemnie się wykluczające, jakby nie istniała rzeka, będąca również drogą, czy pieśń, będąca kolorem.

Żaden człowiek nie jest wyspą – twierdził Donne i mylił się. Gdybyśmy nie byli wyspami, zginęlibyśmy, utonęli w otchłaniach obcych tragedii.