(...) wstrząsającego blondyna ujrzałam w autobusie komunikacji miejskiej, pomyślałam na jego temat to, co napisałam i cześć. Reszta wyglądała zupełnie inaczej. (...)

Tajemnice, rozmaitego autoramentu i dość ogłuszające, węszyłam w naszej cudownej rzeczywistości już od dłuższego czasu. Jakieś bagno zaczynało mi chlupotać pod nogami, ale polityka zawsze była obca mojej duszy i nie zamierzałam się w nią wdawać. Z drugiej jednakże strony mój stosunek do tajemnic stawał się coraz bardziej drapieżny i agresywny, chciałam je poznawać, wyjaśniać, dziko i namiętnie, chciałam rozumieć i wiedzieć na pewno. Własnych dedukcji i rozmaitych rozmyślań miałam po dziurki w nosie, żadnych przypuszczeń, spragniona byłam faktów i prawdy. I tu mi nagle blondyn ekstra gatunku daje do zrozumienia, ze on wszystko wie...!

[Kobra, 2006]

Poprawiona, uzupełniona autobiografia jednej z najlepszych polskich powieściopisarek. Na kartach pięciu tomów autorka wspomina swoje całe swoje życie - począwszy od zapoznania czytelnika ze swymi przodkami, poprzez dzieciństwo, młodość, życie rodzinne. Opisuje dzieje powstania kolejnych powieści i związane z tym przygody. Całość opatrzona jest zdjęciami.

webook.pl

Moja matka i Lucyna przeczytały tysiące listów do "Lata z radiem" i tysiące odpowiedzi na konkursy dla dzieci, bo stanowiło to warunek uzyskania znaczków z kopert. Po konkursach moja matka powiedziała, że naprawdę już nie wie, jak się pisze słowo "król". Jakaś prawidłowa odpowiedź miała brzmieć "Żwirek i Muchomorek", nie wiem, co to było, ale przeistoczyło się w "Żwirko i Wigurek". Pierwsze moje zdobycze (...) wypadły wtedy, kiedy piosenkę roku stanowiła "Una paloma blanca", w korespondencji do "Lata z radiem" występowała jako "Lula palona blanka", "Napalona Blanka", "Ula i Blanka", "Palona bianka" i tym podobne. Podobno poprzedniego roku rekordy popularności pobił Jerzy Gondol znad Wisły, (...) tytuł prawidłowy brzmiał: "Gondolierzy znad Wisły".

Leżało mu się w (...) tym szpitalu całkiem nieźle i nawet dość rozrywkowo, bo co zdrowsi pacjenci urządzali sobie w nocy na korytarzu wyścigi karaluchów.

Na granicy niemiecki celnik zadał mi w pełni zrozumiałe pytanie:
– Was haben Sie gekauft?
Marek otworzył usta, żeby mu odpowiedzieć z namysłem i porządnie, ale nie zdążył (...). Wystawiłam głowę przez okno i odparłam beztrosko:
Elektrische Sandalon.
– Was...? – spytał celnik ze śmiertelnym zdumieniem.
Z lekkim wysiłkiem powstrzymałam się od odpowiedzi «kapusta i kwas» (...) i powtórzyłam:
– Elektrische Sandalon fűr meine Tante.
Celnik patrzył na mnie przez chwilę z osłupieniem na twarzy, po czym dostał amoku. Wezwał czterech kolegów i piali ze śmiechu.(...) nie dopuścili (...) do słowa, zaczęli machać rękami.
– Weiter fahren, weiter fahren...!