"Jestem oszołomiony tą książką. Posyłam Peterowi Hedgesowi komplementy tak szczere, jak tylko jeden pisarz może posłać drugiemu: czekam na twoją następną książkę".
Harry Crews

"Śmieszna, wzruszająca debiutancka powieść, której bohaterowie są sympatyczni pomimo (a może właśnie z powodu) swych dziwactw... Czytelnicy polubią Gilberta Grape'a".
"Booklist"

"Pisarstwo Hedgesa ma w sobie szczerość, która od razu wzbudza sympatię czytelnika. Rezultatem jest powieść na przemian smutna, śmieszna i ponura, powieść, która posługując się przykładem tej jednej nieszczęśliwej rodziny, kreśli obraz życia w małym miasteczku znany między innymi z książek Sherwooda Andersona. Jest to jednocześnie historia dorastającego chłopaka i elegia dla wszystkich tych outsiderów i nieprzystosowanych, którzy nie mieszczą się w granicach American Dream".
"The New York Times"

[Zysk i S-ka, 1997]

"Jestem oszołomiony tą książką. Posyłam Peterowi Hedgesowi komplementy tak szczere, jak tylko jeden pisarz może posłać drugiemu: czekam na twoją następną książkę".
Harry Crews

[Zysk i S-ka, 1997]

"Śmieszna, wzruszająca debiutancka powieść, której bohaterowie są sympatyczni pomimo (a może właśnie z powodu) swych dziwactw... Czytelnicy polubią Gilberta Grape'a".
"Booklist"

"Pisarstwo Hedgesa ma w sobie szczerość, która od razu wzbudza sympatię czytelnika. Rezultatem jest powieść na przemian smutna, śmieszna i ponura, powieść, która posługując się przykładem tej jednej nieszczęśliwej rodziny, kreśli obraz życia w małym miasteczku znany między innymi z książek Sherwooda Andersona. Jest to jednocześnie historia dorastającego chłopaka i elegia dla wszystkich tych outsiderów i nieprzystosowanych, którzy nie mieszczą się w granicach American Dream".
"The New York Times"

[Zysk i S-ka, 1997]

Niektórzy ludzie rzeczywiście bardzo pragną żyć, ale inni po prostu starają się jakoś dotrwać do końca całej tej afery zwanej życiem.

No i nie ma nic gorszego niż kiedy ci mówią, że jesteś dobry, a ty wiesz, że jesteś zły.

– No wiesz, jednego dnia widzisz go na ulicy, jak macha do swoich znajomych – a potem, następnego już leży u nas na stole. To trudne. Ale i zabawne. Ma się inne podejście do życia, kiedy człowiek tak blisko się styka ze zmarłymi.
– Czy kiedyś, no wiesz...? – Tucker próbuje wyartykułować jedną ze swych mrocznych myśli.
– Czy kiedyś... hmm...?
– Co? – Bobby jest cierpliwy. – No wiesz. Czy kiedyś figlowałeś z jakimś ciałem?
– Nie!
– Myślałeś o tym kiedyś?
– Tucker, błagam – wtrącam.