Książka opowiada o dwóch zakochanych parach - Laurze i Wolfim, Róże i Fryderyku - którzy zmuszeni są przeciwstawić się okrutnemu losowi, jeśli chcą być razem. Ale czy im się uda? Czy, któraś z par otrzyma tytułową czarną polewkę? Aby się tego dowiedzieć sięgnij i przeczytaj tą pełną humoru, miłości i zwykłej codzienności książkę!!!

Małgorzata Musierowicz, ulubiona pisarka nastolatków, autorka bestsellerowej serii "Jeżycjada" zapewnia swoim czytelnikom porcję rodzinnej miłości, czułości ale i codziennych niefartów związanych z byciem kochanym!!!

[Akapit Press, 2007]

Powieść znacznie odstaje od pierwszych części cyklu. Jest dość dobra, ale fani Jeżycjady mogą czuć niedosyt.

Głównym wątkiem są perypetie Laury i Wolfganga, którzy na przekór rodzinie chcą wziąć szybko i potajemnie ślub, ale najzabawniejsze - moim zdaniem - są wydarzenia związane z najmłodszymi bohaterami - Józinkiem, Ignasiem i Łusią. Jednak osoby sięgające po kolejny tom sagi rodziny Borejków niekoniecznie chyba chcą koncentrować swoją uwagę na dzieciach.

– Hej! – przerwała mu, trzeźwo i bez ceregieli, rzeczowa jak zwykle Róża, której na dźwięk słowa "odpowiedzialność" przyszło do głowy ściśle określone podejrzenie. – Czy mój dziadek cię zdołował?
– Skąd wiesz? – wyrwało się jej ukochanemu. – Nie, nie, absolutnie.
A więc miała rację.
– Powiedz mi zaraz, jaki był finał rozmowy! – zażądała. – No? Konkluzja!
– E–zastanowił się Fryderyk. – Nie, chyba ci nie powiem.
Róża położyła mu ręce na uszach. – Patrz mi w oczy! – nakazała. – I odpowiadaj! Co dziadek powiedział na zakończenie?
Fryderyk uciekł spojrzeniem w bok, ale przywołała go do porządku, ciągnąc za ucho.
– No?
– Powiedział: czarna polewka – wypłynęło z niego ochrypłym szeptem. – No widzisz? Zmartwiłaś się – dodał, patrząc na nią z troską. – I masz wypieki.
Róży rzeczywiście zrobiło się gorąco.
– W jakim sensie czarna? – spytała bez tchu. – W dosłownym?
– "Nie ma zgody! Czarna polewka! Czarna polewka!" – zacytował Fryderyk, kręcąc głową. – Widzisz tu coś mało dosłownego?
– Ale co ty mu właściwie powiedziałeś? Czym go tak rozjuszyłeś?
– Ja – jego?! – zaprotestował Fryderyk. – Powiedziałem mu tylko, że na pewno się z tobą ożenię. Odpowiedź już znasz.
– O mamusiu – zdenerwowała się Róża.
– No, właśnie. Wiem, oczywiście, co go tak oburza: to, że u nas wydarzenia biegną, no... w nie całkiem tradycyjnej kolejności. I w nie zupełnie tradycyjny sposób.
– Można to tak ująć – zgodziła się Róża, nadal wyraźnie zmartwiona.
– Ale, ostatecznie, nie kolejność ma tu znaczenie i nawet nie tradycja. Miłość ma znaczenie. I dobra wola. Życie ma znaczenie. A ono jest trudne.
– Babci, oczywiście, nie było przy rozmowie?
– Zgadłaś.
– I co teraz? – bezradnie spytała Róża, łamiąc ręce. – Skoro dziadzio już coś powiedział, będzie przy tym obstawał do upadłego. Och, przewiduję kłopoty.

Ojczyzna nasza wyglądałaby może inaczej, gdyby pewne standardy wpajano każdemu od dziecka. Niestety, nie wszystkie rodziny o tym pamiętają (...). Nikt nie powinien donosić na nikogo (...).

Oni [mężczyźni] nie mogą mieć za wiele okoliczności łagodzących, bo natychmiast z nich korzystają. Im trzeba powiedzieć, co mają zrobić. Wtedy – i tylko wtedy! – to zrobią. Sami z siebie jakoś nie wiedzą.