Skrywający się wśród okropności nieokreślonej wojny psychopata dziesiątkuje szeregi młodych żołnierzy, straszliwie ich okaleczając. Porucznik Frewin i jego ekipa stopniowo tworzą profil mordercy, budząc od razu panikę wśród wojska.

Młoda pielęgniarka Ann, która przyłącza się do śledztwa, usiłuje jednocześnie rozwiązać zagadki dręczące ją od dzieciństwa.
Czy wykrwawiona, zredukowana ostatecznie do dwojga niedobitków ekipa zdoła pokonać zabójcę?
Chattam po raz kolejny wrzuca czytelnika w sam środek dantejskiego piekła. Genialny powrót do klimatu słynnej „Trylogii zła”, która przed laty przyniosła mu sławę i wierne grono miłośników na całym świecie.

Sonia Draga, 2009

Akcja powieści rozgrywa się podczas bliżej nieokreślonej wojny i w nieokreślonym miejscu. Porucznik Żandarmerii Wojskowej Craig Frewin wraz ze swoimi ludźmi oraz pielęgniarką Ann Dawson, ścigają mordercę żołnierzy. Zabójca jest bardzo brutalny i zawsze o krok wyprzedza ścigających go żandarmów. Śledztwo jest tym bardziej trudne, gdyż Frewin i jego ludzie jako Żandarmeria, nie są lubiani przez żołnierzy, zaś samo dowództwo nie pozwala na prowadzenie go zgodnie z myślą Frewina, nie chcąc doprowadzić do spadku morale wśród walczących ludzi. Ofiar jest coraz więcej, a o samym sprawcy praktycznie nic nie wiadomo. Porucznik Frewin poznaje szczegóły, które pozwala poznać sam morderca. Frewin ma coraz mniej czasu, gdyż zaczynają ginąc jego ludzie. Do konfrontacji dojdzie wtedy gdy zostanie na polu walki tylko z Ann Dawson.
W powieści tej Maxime Chattam funduje nam klimat znany z jego "Trylogii Zła". Ból, cierpienie i wszechobecne zło. Sama wojna, będąca tłem wydarzeń jest okropna, walki przedstawione są bardzo realistycznie. Żołnierze giną, na ich miejsce przychodzą nowi, pole walki ciągle spływa krwią i zasłane jest ogromną ilością trupów. Autor nie zagłębia się w ten konflikt aby nie zastanawiać się nad jego bezsensem. Bezsensem, którym jest każda wojna. Wojna, podczas której giną kolejne niewinne ofiary. Pomimo tego, że człowiek nienawidzi i brzydzi się wojną, zabijanie jest tym co najlepiej mu wychodzi. Przypominając sobie swoje pierwsze zabawy, dochodzi do wniosku, że były to zabawy w zabijanie. O dziecka staje się drapieżcą, który ciągle poluje. Jest gotowy zabijać bez zastanowienia. Zabijać aby spełniać swoje chore ambicje i zaspakajać swoje puste ego. Nie oczekuj od takiego opamiętania, bo nie nadejdzie. Tylko co wtedy gdy w końcu wszyscy staną się drapieżcami? Wtedy będzie za późno..