Frank Clevenger, znany psychiatra, chce uciec od rozgłosu i skupić się na problemach swego adoptowanego syna. Nadaremnie. FBI prosi go o pomoc w ujęciu Autostradowego Zabójcy, który sieje postrach w całym kraju. Jego ofiary odkryto już w dwunastu stanach. Sprawa staje się jeszcze głośniejsza, gdy morderca - też doświadczony psychiatra - rzuca Clevengerowi wyzwanie: ten ma go leczyć za pośrednictwem listów drukowanych w "New York Timesie". Kiedy jednak Clevenger zaczyna terapię, morderstwa nie ustępują...

[Rebis, Poznań 2007]

Pragnienie, by zabić, zawsze odzywało się w taki sam sposób, on zaś niezmiennie wierzył, że jadąc długą autostradą, wreszcie zdobędzie nad tym kontrolę, okiełzna, tak jak jego dziadek poskramiał muskularne źrebaki na równinach rancza w Arizonie, gdzie Jonah jako nastoletni chłopiec spędził kilka lat. Jego psychopatologia miała bardzo podstępną konstrukcję, każąc mu wierzyć, że jest od niej potężniejszy, że tkwiąca w nim dobroć jest w stanie pokonać zło. Wierzył w to nawet teraz, choć za sobą w pobliżu autostrady pozostawił łącznie siedemnaście ciał. (...) Rzucił okiem na neonowy zegar wbudowany w deskę rozdzielczą, 3.20, i przypomniał sobie zdanie z Fitzgeralda:
Kiedy dusza tonie w prawdziwie ciemnej nocy, zawsze jest trzecia nad ranem.
Ten wers pochodził z krótkiego opowiadania Crack-up, „Załamanie”. Tytuł bardzo nawiązywał do tego, co się z nim działo – maleńkie szczeliny w mechanizmach obronnych jego psychiki rozgałęziały się, przechodziły w większe rozszczepy, łączyły się w ziejącą czarną dziurę, która go wchłaniała, potem zaś wypuszczała już jako potwora.