Wędrujące Dżinsy, z lekko nadprutym haftem i wystrzępionymi nogawkami, powracają do czterech przyjaciółek, aby towarzyszyć im po raz ostatni podczas wakacji. Lena, całkowicie pochłonięta malarstwem i oszałamiającą letnią przygodą z Leo, powoli zapomina o Kostosie, który jednak znów pojawia się w jej życiu. Carmen jest pod urokiem wyrafinowanej przyjaciółki z college'u i wiele musi się zdarzyć, żeby mogła rozszyfrować jej prawdziwe intencje i odzyskać poczucie własnej wartości. Bridget wyjeżdża na wykopaliska na wybrzeże Turcji, gdzie przeżywa fascynację profesorem archeologii, ale szybko doznaje bolesnego rozczarowania. Tibby porzuca Briana, ale niebawem dotkliwie się przekonuje, jak puste jest życie bez niego. Ann Brashares w swej kolejnej pasjonującej książce o Stowarzyszeniu Wędrujących Dżinsów opisuje ich ostatnie lato, które na zawsze odmieni życie Leny, Carmen, Bee i Tibby - dziewcząt, które ostatecznie wkroczyły już w dorosłość.

Nie mogłam się doczekać tej części, ale się doczekałam :). Autorka wraz z głównymi bohaterkami pisze dojrzalszym językiem. Dzięki temu książka staje się poważniejsza i kategoria wiekowa też się zmienia, jest bardziej dla starszych nastolatek. Mimo wszystko książka jest świetna, choć spodziewałam się innego obrotu sprawy w niektórych momentach. Cóż, książka może o tyle wkurzyć czytelnika, że sytuacja nadal nie jest dokońca wyjaśniona. I jeśli w tej części się nie wyjaśniła to już nigdy się nie dowiemy jak poszło dalej. Ostatnie lato, bo każda z dziewczyn ma własne życie, a dżinsy... ? Dobre pytanie, do dzisiaj nie odnalezione.

Może szczęście to kwestia bilansu plusów – światła zmieniającego się na zielone, gdy podchodzimy do przejścia – i minusów – gryzącej metki przy kołnierzu – spotykających nas każdego dnia. I może na każdego przypada taka sama jego dawka. Może w istocie nie liczy się fakt, czy jest się sławną pięknością, czy też rozpaczliwie szarą myszką. Może nie jest ważne, że nasza przyjaciółka umiera. Może po prostu trzeba żyć.

Kiedy pamiętasz o tym że, masz zapomnieć, to znaczy, że jeszcze wspominasz. Dopiero gdy całkiem zapomnisz o zapominaniu, to zapomniałaś na prawdę.

Czuła się jak biegacz długodystansowy, który ciężko walczy o przebiegnięcie mili w czasie poniżej pięciu minut, a na mecie dowiaduje się, że można to było zrobić w cztery.